Frans Timmermans, lachwekkend met een traan…
In een wereld vol achterlijke, niet bestaande klimaatcrises, zogenaamde vervuiling en gesprekken over “duurzaamheid”, staat één man altijd klaar om het voortouw te nemen: Frans Timmermans.
Een gezette onvermoeibare milieukrijger die naast het aan elkaar rijgen van de meest aftandse linkse idealen een onafscheidelijke passie heeft voor het “redden van de planeet”.
Timmermans die als een logge wervelwind door de politieke arena gaat, altijd met een oplossing in de vorm van, voor hem geformuleerde speeches in de ene hand een saucijzenbroodje of microfoon in de andere, zo slaapwekkend/ meeslepend als het acht uur journaal van de NOS, iedereen mee trekkend in een draaikolk van leugenachtige groene, alles verpestende revolutie. Het lijkt alsof zijn stemgeluid op de een of andere manier een CO2-filter heeft; elke zin die hij uitspreekt zuivert de atmosfeer in en rond de toilet en plant een bosje in je achtertuin.
Maar laten we het eens hebben over die energie! Waar normale stervelingen af en toe een middagdutje nodig hebben, laadt Frans Timmermans op met het idee om nog een oerlelijke windmolen te bouwen voordat hij zijn eerste bakje koffie heeft gedronken. Sommigen fluisteren dat hij ’s nachts in zijn slaap nog steeds energiebesparingsplannen ontwerpt. Je kunt maar een hobby hebben…
Maar met al deze groene bravoure vraag je je af: Stel dat we een klimaatprobleem zouden hebben, (we hebben het niet maar stel…) kan één man de wereld echt redden? Sommigen beweren dat als je goed luistert naar de wind, je de stem van Frans hoort zeggen: “Geef me een paar jaar en een paar miljard euro, en ik regel het wel en zo niet verwijnt het in mijn eigen zak en ben ik weg!”
Frans Timmermans was tijdens de campagne als een zonnepaneel in de politiek – altijd stralend, soms een beetje overweldigend, maar altijd klaar om een betere wereld te bouwen, één conferentie en één groene wetgeving tegelijk.
Na de schitterende, voor links uitermate teleurstellende uitkomst 22 november was ons zonnestraaltje niet meer zo blij. Al probeert hij nog steeds zijn verlies te vermijden. Maar het is nogal makkelijk een regenbui te ontlopen als je nooit naar buiten gaat.
“Falen is als een proefexamen voor het leven – je krijgt een herkansing, maar de vragen veranderen steeds, alsof rechts een abonnement heeft op ‘verrassingstoetsen’.”
Zwaai zwaai Frans
